چند سال است که مرد ها یاد گرفته اند که بگویند (ما هم پریود میشویم، پریود فقط جسمی نیست روانی است!) 
بله، درست است که مردها هم تغییرات هورمونی دارند، درست است که عصبانی می‌شوند، بله ممکن است که خلق شان نوسان داشته باشد.
اما واقعا می‌شود این را با چیز های که زن ها در هر ماه تجربه میکنند مقایسه کنیم؟
ما زن ها فقط با یک عده از دردهای فزیکی هم مواجه هستیم که شوخی بردار نیست.
دل درد، کمر درد، ورم، بی‌خوابی، سردرد، آتش گرفتگی، افت فشار، اسهال و یک دنیا موارد دیگر که ممکن است هر ماه و هر ماه به سراغ ما بیاید.
تمام اینها به کنار، یک عطسه یا یک خنده باعث می‌شود که سیلی از خون از بدن ما جاری شود آنهم وسط یک عروسی یا حتی جلسه کاری.
مرد عزیز! 
تو فقط عصبانی هستی؟
ما باید در همان حالت درد، بلند شویم، بچرخیم، چک کنیم که نشت نکرده باشیم. باید لباس تیره بپوشیم، استرس داشته باشیم، گاهی وقتا حتی نمیتوانیم راحت بخندیم چون یک خنده باعث می‌شود موج خون را بفرستد پایین.
تو میتوانی سگرت بکشی تا آرام شوی، تو میتوانی از خانه بیرون بروی تا آرام شوی، ولی ما باید لبخند بزنیم و وانمود کنیم که همه چیز خوب است. چون برای ما گفتند که )پریود) هنوز هم تابو است.
هنوزم بعضی مرد ها و حتی زنها فکر می‌کنند یک چیز خجالت آور است.
بله، مرد ها پریود روانی دارند؟ باید بپذیریم.
ولی ما یک پکیج کامل داریم: درد جسم، آشفتگی روان، اضطراب اجتماعی، سکوت فرهنگی و آخرشم قضاوت بیجا.
واقعیت این است که بدن ما هر ماه مرگ کوچک را تجربه می‌کند. هر ماه رحم ما آماده بارداری می‌شود، وقتی هم که نمی‌شود دیوار هایش ریزش می‌کند و ما خونریزی می‌کنیم. این یک پروسه‌ی بیولوژیکی فوق‌العاده پیچیده است.
تو چی؟ فقط اعصابت ضعیف میشود؟
ما با درد و خون و خون زندگی را ادامه می‌دهیم، با همین بدن خون آلود طفل بدنیا می‌آوریم، کار میکنیم، میخندیم، و بزرگ می‌شویم.
پس وقتی می‌گویی که (ما مرد ها هم پریود میشدیم) لطفا فقط یک لحظه تصور کن که در جایی ما هستی. همان لحظه خواهی فهمید که فرق بین عصبی بودن و خونریزی کردن از جایی که نمی‌توانی کنترول اش کنی خیلی زیاد است.

ما با خون زندگی میکنیم؛
تو اما هنوز از شنیدن نامش هم میترسی